Τα Λεύκαρα εγώ τα θυμάμαι πάντα μέσα από τις σχολικές εκδρομές. Για εμάς αποτελούσαν μικρή απόδραση από την σχολική τάξη ενώ για τους δασκάλους ένα ολόκληρο βιβλίο που θα μπορούσαν εύκολα να μας το διαβάσουν με μια απλή περιήγηση στα σοκάκια του χωριού. Τα κεφάλαια ήταν: λευκαρίτικα κεντήματα, παραδοσιακή αρχιτεκτονική και αργυροχοΐα, λουκούμια, λευκαρίτικος ταβάς και άλλες τόσες πληροφορίες σκορπισμένες σε όλο τον χώρο.
Τόσα χρόνια μετά, οι θύμησες μπορεί να σκορπίζουν σιγά σιγά αλλά σίγουρα τα Λεύκαρα δεν χάνουν την μοναδικότητα τους. Άλλωστε οι κάτοικοι συντονισμένοι με τον Δήμος τους, επένδυσαν επικεντρώθηκαν και ανάδειξαν τον πολύπλευρο παραδοσιακό χαρακτήρα του τόπου τους.
Η τελευταία μου επίσκεψη στο χωριό, σιγούρεψε την πεποίθηση μου ότι τα Λεύκαρα όχι μόνο διατηρούνται αλλά γίνονται και καλύτερα, καθώς οι δρόμοι, τα κτίρια και γενικά το όλο σκηνικό αποτελούν μια βαριά καλοδιατηρημένη παρουσία που πρέπει σε κάθε στιγμή να διαιρείται και να γίνεται καλύτερη.
Θέλησα να πάω στα Λεύκαρα το απόγευμα προς βράδυ που σχεδόν ποτέ δεν είχαν πάει, καθώς οι προηγούμενες μου επισκέψεις ήταν το πρωί ή το μεσημέρι. Με αφορμή λοιπόν, την χάρη του καιρού να δροσίζει λίγο τα βράδια, περιπλανήθηκαν στα μικρά σχεδόν σκοτεινά στενά του χωριού. Σπίτια καθαρά, με μεγάλα παράθυρα, γλάστρες και γλαστράκια, αλλά και μεγάλες φωτογραφίες από στιγμές που το χωριό "ανθούσε" από τα πλέον γερασμένα πρόσωπα που κάθονται ήσυχα στα στενά.
Η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού "πλουμισμένη" εξωτερικά και εσωτερικά στέκεται εκεί επιβλητικά για 1000 χρόνια και φέρει μαζί της την μακραίωνη ιστορία του τόπου της. Ενώ οι υπόλοιποι χώροι εστίασης ξαναγεννιούνται στα χέρια των νέων δημιουργικών προσώπων του χωριού, φέροντας τον δικό τους χαρακτήρα πάντα ενσωματωμένο στο λευκαρίτικο χώρο.
Επισκεφτείτε τα χωριά μας, ξανά και ξανά, στο φως της ημέρας, στο ηλιοβασίλεμα λίγο πριν το βράδυ, στις ημέρες που θέλετε να πάρετε ανάσα από την καθημερινότητα. Όσες φορές κι αν τα έχετε δει, πάντα κάτι θα σας μαγεύει από τα χρώματα, τις μυρωδιές και τις φυσικές λάμψεις της Κύπρου μας.
Στα Λεύκαρα λοιπόν, ξανά!
