Πολλές φορές πριν την πανδημία έχω εκφράσει έντονα σε φίλους και γνωστούς την πεποίθηση ότι γεωγραφικά στην Κύπρο είμαστε αρκετά αποκλεισμένοι. Ζούμε σε νησί, η αεροπορική συνδεσιμότητα δεν είναι αρκετά καλή και τις πλείστες φορές ακριβή, ενώ άλλοι τρόποι για να ταξιδέψουμε δεν υπάρχουν. Η σκέψη μου αυτή δεν είναι γιατί θεωρώ το εξωτερικό την "γη της Επαγγελίας" αλλά και ούτε γιατί θεωρώ ότι το κλασικό "σαν την Κύπρο δεν έχει" ισχύει. Είμαι κάπου στη μέση. Η άποψη μου ότι είμαστε αποκλεισμένοι εκφράζεται καθαρά για λόγους ταξιδιωτικούς και μόνο.
Σε ένα αεροδρόμιο. 6 ώρες στάση.
Ως άτομο πιστεύω ότι αξίζει να στερηθούμε μια πρόσκαιρη απόλαυση και να αποταμιεύσουμε χρήματα για ταξίδια που μας μαθαίνουν, μας τρέφουν ως χαρακτήρες και μας γεμίζουν με εμπειρίες, χιλιόμετρα, γεύσεις και χρώματα. Ωστόσο οι γωνίες της Κύπρου, ήταν πάντα το καταφύγιο για όταν τα λεφτά δεν αρκούσαν για ταξίδι, για όταν το Σαββατοκύριακο ζητούσαμε κάτι άλλο που να μην μοιάζει με ημέρα της εβδομάδας, για όταν βάζουμε βενζίνη και ξεκινάμε για το άγνωστο με βάρκα όχι την ελπίδα αλλά "να βρούμε εκεί τραπέζι για να φάμε".
Έλα όμως που φέτος δεν αρκούσε οτι είδαμε κάθε τοίχο και χαραμάδα του σπιτιού μας στην καραντίνα (ναι τόσα ψυχολογικά μου άφησε η όλη κατάσταση), "έπρεπε" και να παραμείνουμε για διακοπές στη Κύπρο. Το "έπρεπε" είναι προσωπικό και δεν έχει κανένα επικριτικό ύφος για όσους ξεπέρασαν τον φόβο και ταξίδεψαν. Εμένα τα όρια μου δεν έφταναν στο να ταξιδέψω και να κρατώ βάρος το αν κόλλησα και κυρίως αν κόλλησα άλλους. Γι αυτό έμεινα Κύπρο και προσωπικά με βλέπω να μένω μέχρι να είμαι σίγουρη ότι θα υπάρξει λύση και παράλληλα μείωση του όλου θέματος σε παγκόσμια κλίμακα.
Εγώ στη καραντίνα. 3/4/2020
Ωστόσο η υποχρεωτική- εθελούσια παραμονή στο μικρό μας τόπο με έκανε να σκεφτώ διάφορα. Αρχικά ότι ΟΧΙ δεν έχουμε δει τα πάντα στην Κύπρο. "Όποιος ψάχνει βρίσκει" λένε. Γι' αυτό ακόμη και στο Πρωταρά εγώ προσωπικά είδα πρώτη φορά χελώνα (μην γελάτε, εγώ ενθουσιάστηκα). Μάσκα, πέδιλα και προσοχή στα βράχια και θα δείτε ακόμη και τον Νέμο.
Εδώ, χαλαρή πριν δω την χελώνα.
Επίσης, σκεύτηκα και κατάλαβα οτι αρκετοί νέοι ανθρώποι επενδύουν στο να φτιάξουν τα δικά τους μικρά στεκάκια και χρειάζονται την στήριξη μας. Δεν λέω να μην φας και να πιεις έκτακτα από το εστιατόριο και το καφέ αλυσίδα αλλά ΨΑΞΕ! Γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που επένδυσαν λεφτά για να φτιάξουν μια ξεχωριστή καντίνα, ένα αλλιώτικο μπαράκι έστω ένα καφέ με δικό τους χαρμάνι. Δοκίμασε τα, βρίσκονται γύρω μας. Σε βουνά, θάλασσα αλλά και καταμεσής της πόλης. Έχουν τον δικό τους χαρακτήρα και αποσκοπούν στο να κερδίσουν με μεράκι και αγάπη το ενδιαφέρον μας.
Μια καντίνα. Κάπου. Να πάτε μόνοι σας να την βρείτε.
Τέλος, λύσεις υπάρχουν. Μπορεί να ακυρώθηκαν πολλές καλοκαιρινές εκδηλώσεις των δήμων και χωριών αλλά όσοι προσπάθησαν να βρουν λύσεις τις βρήκαν με επιτυχία αλλά και με προσοχή (οι περισσότεροι) προς την υγεία όλων. Καλοκαιρινά σινεμά στο πορτ μπαγκαζ (καπό του αυτοκινήτου), συναυλίες ναι έστω και στα αμφιθέατρα, υπέροχα κυπριακά εδέσματα στα χωρία, όχι χύμα όπως τα βρίσκαμε μέχρι πρότινος αλλά έστω σε κουτάκια.
Παραμένουμε λοιπόν Κύπρο, γενικά, είτε φτιάξει η κατάσταση γιατί είναι ο τόπος διαμονής μας, είτε όχι γιατί πρέπει να συνεχίσουμε να προστατεύουμε εμάς και τους γύρω μας. Σε αυτό το πλαίσιο θα συνεχίσουμε να δίνουμε ιδέες αλλά και να παίρνουμε από εσάς. Γιατί όπως και να το κάνουμε η Κύπρος μας θα είναι πάντα το μακρινό ταξίδι της ζωής μας.
Να τα λέμε συχνά;
Χρι-νάνα 08/09/2020
