«Μίλα μου ψιθυριστά, αν μου μιλάς γι’ αγάπη», έγραψε κάποτε ο Άγγλος δραματουργός Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Και όλα τ’ άλλα τα καλά… θα’ ρθουν.
Η αφορμή για να μου έρθει στον νου αυτό το απόφθεγμα, ήταν μία τρυφερή στιγμή ενός ζευγαριού γύρω στα 55 που ψιθύριζε ο ένας του άλλου. Το γνώρισα στην Αγία Νάπα στο φεστιβάλ Γεύσεων που πραγματοποιήθηκε φέτος για έβδομη συνεχή χρονιά, λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το φετινό καλοκαίρι.
Βρισκόταν πίσω από έναν πάγκο γεμάτο αγιογραφίες. Τους προσέγγισα και τους ρώτησα για τις δημιουργίες τους. Η ερώτηση που μου έθεσε η γυναίκα όταν τη ρώτησα αν θέλει να πούμε δύο τρεις κουβέντες παραπάνω και να της τραβήξω μία φωτογραφία, με έκανε να θελήσω να μάθω πιο πολλά. «Είμαι εγώ σημαντικό πρόσωπο – μια γυναίκα, δηλαδή, στο τροχοκάθισμα για να μου πιάσεις συνέντευξη;» με ρώτησε.
«Αν δεν είστε εσείς, ποιος θα είναι τότε;» της απάντησα και αμέσως η κουβέντα μας ξεκίνησε.
Άννα Κωνσταντίνου ετών 52, πυρογράφος – αγιογράφος, από τη Λευκωσία και «πρόσφατος» κάτοικος Λιοπετρίου. Δίπλα της, ο σύζυγός της Σταύρος Διογένους – βράχος δίπλα της. Μου παρουσίασαν και οι δύο τους τις πανέμορφες και ξεχωριστές δημιουργίες και τα μάτια τους έλαμπαν από ευγνωμοσύνη.
«Από πολύ μικρή λάτρευα τη τέχνη γενικότερα. Εργαζόμουν κανονικά σ’ οίκο ευγηρίας μέχρι που η μοίρα το έφερε, μετά από εγκεφαλικό πριν επτά χρόνια, να παραλύσει η μισή μου πλευρά και να καθηλωθώ σ’ ένα τροχοκάθισμα», εξήγησε. Συνέχισε αναφέροντας ότι λόγω μειωμένου επιδόματος που παίρνει, αποφάσισε ν’ αγοράσει κάποια υλικά για να ασχοληθεί εξ ολοκλήρου με την τέχνη του πυρογράφου.
Από φέτος, όπως σημείωσε, αποφάσισε ν’ ασχοληθεί μόνο με τις αγιογραφίες. «Αγοράζω το ανάλογο ξύλο, τυπώνω πάνω στο ξύλο το σχέδιο και με τον πυρογράφο προσπαθώ σιγά-σιγά, γραμμή-γραμμή, τελεία-τελεία να δημιουργήσω τη μορφή του κάθε Αγίου».
Αναφορικά με τον χρόνο ολοκλήρωσης μίας δημιουργίας, η κυρία Άννα ανέφερε ότι χρειάζεται σίγουρα δύο-τρεις μέρες να ολοκληρωθεί ένα έργο και αυτό οφείλεται στις λεπτομέρειες κάθε εικόνας.
Τον σύζυγό της, τον κύριο Σταύρο, δεν τον ρώτησα και πολλά πολλά, καθώς μόνο η παρουσία του και το χαμόγελο του έλεγε πολλά. Μου είπε, μάλιστα, ότι νιώθει γαλήνια που ασχολούνται και οι δυο τους με τις αγιογραφίες. Όταν τον ρώτησα αν συμβάλει στην όλη διαδικασία ολοκλήρωσης ενός έργου της κυρίας Άννας, είπε ότι βοηθά κυρίως στο κορνιζάρισμα, στο βερνίκι και στο κουβάλημα. «Είναι δύσκολη η όλη διαδικασία, κυρίως η δημιουργία των κορνιζών. Επίσης, θέλουν πάρα πολύ δουλειά τα πλευρά του ξύλου».
«Η μοίρα το έφερε να καθηλωθώ στο τροχοκάθισμα. Η μοίρα το έφερε για να είμαι εδώ. Και αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή τελειώνει», είπε η κυρία Άννα, λίγο πριν τελειώσει η συζήτησή μας. «Η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να συνεχίζεται, δίνοντας παραδείγματα».
Αποχαιρετώντας τους, κράτησα τα τελευταία λόγια της πυρογράφου-αγιογράφου: «Με την τέχνη ο νους πάει αλλού και αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Γνώρισα κι’ άλλα άτομα», ανέφερε η κυρία Άννα, «με άλλες μορφές παραπληγίας και ο κάθε ένας ασχολείται με τις δικές του τέχνες».
Με την τέχνη, όντως ο νους ταξιδεύει και πάει αλλού. Πόσο σημαντική είναι άραγε η τέχνη στη ζωή του καθενός μας στη σημερινή εποχή; Ας τις ανακαλύψουμε, λοιπόν, και ας τις διατηρήσουμε!
Γράφει η Χριστίνα Γεωργίου