«Θα πάρουν δώρο όλα τα παιδάκια κόσμου;»
Ήμουν μέσα στο παρκαρισμένο λεωφορείο της Εμέλ και προσπαθούσα να βοηθήσω τη Νίτσα, το αποτελεσματικότερο γρανάζι σ αυτή την προσπάθεια, στη διανομή των δώρων.
Ήρθε ένας παππούς με ένα αγοράκι. Δεν ήταν πάνω από 3 ετών. Ο μικρός κράταγε στα χέρια του ένα πολύ μεγάλο σε όγκο δώρο, σχεδόν στο μέγεθός του. Μου το δίνει με μεγάλο ενθουσιασμό αλλά ένιωσα ότι αυτό που περίμενε ως ανταπόδοση, δεν ήταν απλά ένα ευχαριστώ. Εγώ το είπα ωστόσο, αλλά πριν καν τελειώσω τη λέξη, τέντωσε το λαιμό του σαν να ήθελε να υπερκαλύψει οτιδήποτε άλλο και με ρώτησε, σχεδόν, με αγωνία.
«Θα πάρουν δώρο όλα τα παιδάκια του κόσμου;»
Δεν το περίμενα. Τι του απαντάς τώρα; Είχα ελάχιστα δευτερόλεπτα να σκεφτώ. Τελικά είπα ψέματα.
«Ναι φίλε μου, φροντίζουμε να πάρουν δώρο όλα τα παιδιά του κόσμου» του είπα. Δήλωση που προσφέρει πολύ μεγαλύτερη αξία και δόξα στην προσπάθεια, αλλά αν υπάρχει ένα τρανταχτό παράδειγμα για το τι είναι το ανώδυνο κατά συνθήκη ψέμα, αυτό είναι το καλύτερο.
Μου χαμογέλασε τόσο πλατιά και σχεδόν κοκκίνησαν τα μαγουλάκια του από την ικανοποίηση. Πως είναι όταν είσαι στο δημοτικό και έρχεται ένας φίλος σου και σου λέει ότι η διπλανή του, την οποία παρεμπιπτόντως «αγαπάς», «σ αγαπάει» και εκείνη; Ένα τέτοιο πράγμα.
Ευχηθήκαμε καλές γιορτές και με τον μικρό μου φίλο και με τον παππού που χαμογελούσε και εκείνος καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης για τους δικούς του προφανείς λόγους και έφυγαν. Κεράστηκαν ένα αλμυρό, πήραν ένα χυμό και έφυγαν.
Και άφησαν πίσω μόνο την ερώτηση του μικρού και ένα τεράστιο δώρο.
Εκείνη είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο απλό πράγμα και ταυτόχρονα πόσο περίπλοκο είναι αυτό που ονομάζουμε ενσυναίσθηση. Δεν είναι μεγάλες κουβέντες, δεν είναι θεωρίες, δεν είναι αναρτήσεις με καρδούλες και συγκινητικά hashtags. Είναι να σκύβεις στο ύψος ενός παιδιού και να απαντάς σοβαρά σε μια ερώτηση που για εκείνο είναι σχεδόν υπαρξιακή.
Αυτή είναι ίσως η πιο ασήμαντη-σημαντική ιστορία που έχω να σας διηγηθώ για την εκδήλωση που για ακόμη μία χρονιά, διοργάνωσε με εξαιρετική επιτυχία το Κανάλι 6, σε συνεργασία με την ΕΜΕΛ και τα αρτοποιεία SunFresh, στη Λεμεσό.
Ήρθε πολύς κόσμος. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές διαδρομές, διαφορετικές αφετηρίες. Αν είχαν όμως κάτι κοινό, ήταν αυτό το χαμόγελο της προσφοράς. Εκείνο το χαμόγελο που δεν περιμένει χειροκρότημα.
Όχι φίλε μου – να σου το πω από δω επειδή ακόμη δεν ξέρεις να διαβάζεις – δεν καταφέρνουμε να εξασφαλίσουμε δώρα για όλα τα παιδιά του κόσμου, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως αρκετές εκατοντάδες παιδιά διαπιστώνουν πως το ότι ο άγιος Βασίλης έχει χάσει την διεύθυνσή τους δεν είναι αρκετός λόγος για να μην λάβουν ένα δώρο αυτές τις μέρες. Λίγες στιγμές χαράς. Απ αυτές που για να είμαστε ρεαλιστές δεν πολύ-απολαμβάνουν.
Τα 10 ή 15 ευρώ που θα ξοδέψουμε για ένα επιπλέον παιδικό δώρο είναι ένα δυσανάλογα μικρό τίμημα μπροστά στη χαρά που μπορεί να προκαλέσει. Αυτό είναι ένα καλό deal. Ένα ποσό που πολλές φορές δεν το σκεφτόμαστε καν όταν αφορά τον εαυτό μας, αλλά που για ένα παιδί μπορεί να σημαίνει ολόκληρες oi γιορτές.
Από το Πουρνάρα και τις Λίμνες, μέχρι νηπιαγωγεία, δημοτικά, ορφανοτροφεία, το γραφείο ευημερίας που αναδιανέμει σε δομές και στοχευμένα σπιτικά. Tόσα παιδιά που ατύχησαν και ατυχούν για διάφορους λόγους, θα πάρουν ένα δώρο. Λίγο το ‘χεις;
Τα παιδιά που ήρθαν για να προσφέρουν σε άλλα παιδιά, έκαναν face painting, γέμισαν χρώματα, κεράστηκαν αλμυρά και χυμούς και για λίγο ο χρόνος έμοιαζε να επιβραδύνει την ταχύτητά του.
Είναι τόσο σημαντικό ένα δώρο;
Αν πάρουμε μία ανάσα και κάνουμε μία αναδρομή στην παιδική μας ηλικία θα απαντηθεί αυτόματα το ερώτημα.
Ναι, ένα δώρο τις γιορτές είναι το πιο ασήμαντο σημαντικό πράγμα για ένα παιδί, για να παραφράσουμε αυτό που είπε ο Μπρομπερζέ για το ποδόσφαιρο.
Τα λόγια είναι εύκολα. Οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επίσης. Οι πράξεις όμως έχουν βάρος, έχουν υφή, προκαλούν βλέμματα ανταπόδοσης.
Άλλη μία χρονιά λοιπόν, όλοι εσείς που κάνατε τον κόπο ανάμεσα στα άλλα δώρα που είχατε να πάρετε, να πάρετε και μερικά ακόμη γι αυτά τα παιδιά, οι συντελεστές αυτής της προσπάθειας και βεβαίως πάνω απ όλους η κυρία Νίτσα Παύλου που αναλαμβάνει όλες τις διαδικαστικές λεπτομέρειες και ρίχνει πολύ προσωπική δουλειά για να ολοκληρωθεί με επιτυχία το όλο εγχείρημα, όλοι και όλα αυτά στάθηκαν, ακόμη μία φορά, ικανά στο να αναβαθμίσουν το gps του ΑγιοΒασίλη, και να καταφέρει να βρει τις διευθύνσεις αυτών των παιδιών και να αποκατασταθεί μέρος του δίκιου.
Και κάπως έτσι, μέσα σε ένα λεωφορείο, με δώρα, παιδικά χαμόγελα, χρώματα στο πρόσωπο και απλές χειρονομίες, νιώσαμε όλοι για λίγο χρήσιμοι και μονάδες ενός (εικονικού μεν) όμορφου δε κόσμου.
Καλές γιορτές.
Νίκος Κατσαρός