«Φυτέψτε δέντρα στην πλαγιά εκεί να πρασινίσει όλη η γη. Νέα δάση δίνουμε πνοή, δύναμη στη πλάση παντού ζωή». Τελικά τι πρέπει να τραγουδάμε;
Στίχοι γεμάτοι νόημα που μαθαίναμε από μικροί και τους θυμόμαστε μέχρι σήμερα. Στίχοι που δηλώνουν τη σημασία και την αξία των δένδρων και όλου του πράσινο της γης.
Μαθαίναμε ν’ αγαπάμε τα δάση, να σεβόμαστε την ομορφιά τους και όλα αυτά που προσφέρουν στα δίποδα και τετράποδα της γης. Καθαρό αέρα, δροσερό νερό, προστασία της βιοποικιλότητας και της σπάνιας πανίδας και χλωρίδας. Οξυγόνο. Ζωή.
Τελικά, όμως σήμερα, ποια είναι η ουσία να φυτεύουμε δένδρα εφόσον τα καίμε και τα καταστρέφουμε; Ποια είναι η ουσία να κάνουμε δενδροφυτεύσεις και να χαιρόμαστε; Και δεν μας φτάνει η χαρά… ρίχνουμε και πλατιά χαμόγελα στην κάμερα.
Φυτεύουμε δένδρα στην πλαγιά εκεί… για να καούνε (και πάλι). Μήπως τελικά είμαστε μόνο για το θεαθήναι;
Την επόμενη χρονιά, μετά που θα φύγει η φουρτούνα των «καμένων» ημερών, θα ξεχαστούν όλα – πάλι. Θα γραφτούν – πάλι σε ένα χαρτί και το χαρτί θα διπλωθεί και θα φυλαχθεί σε ένα συρτάρι. Όπως γίνεται κάθε χρονιά. Ο ένας θα ρίχνει ευθύνες του άλλου – πάλι. Θα αποδοθούν τιμές σε ήρωες – και πάλι.
Πάλι και πάλι. Ξανά και ξανά. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Γράφει η Χριστίνα Γεωργίου