Ζούμε στο 2025 και πραγματικά με αυτά που ακούμε και βλέπουμε, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Σε μια εποχή που η τεχνολογία τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, η χώρα που έζησε πολλούς πύρινους εφιάλτες όπως και τον τελευταίο στην Λεμεσό, ακόμα εκκενώνει χωριά λόγω πυρκαγιών με… καμπάνες. Ναι, καλά διαβάσατε: με ΚΑΜΠΑΝΕΣ. Σαν να είμαστε στο 1925, όχι στο 2025.
Μιλάμε για τραγική ειρωνεία. Από τη μια προβάλλουμε πως έχουμε Ψηφιακό Πολίτη, ΓεΣΥ, SafeCy, Έξυπνες στάσεις, κάμερες τροχαίας (κινητές-σταθερές), εφαρμογές και συστήματα κι από την άλλη, δεν υπάρχει καν ένα βασικό σύστημα άμεσης ενημέρωσης του πολίτη σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ούτε ένα μαζικό SMS. Ούτε μια ειδοποίηση push σε εφαρμογή. Μόνο οι καμπάνες του χωριού…
Η αλήθεια είναι σκληρή: δεν έχουμε υποδομές πρόληψης. Δεν έχουμε μηχανισμούς έγκαιρης προειδοποίησης. Και το χειρότερο; Χάνονται ζωές εν καιρώ ειρήνης επειδή κάποιοι δεν έκαναν τη δουλειά τους όταν έπρεπε.
Και τα ίδια θα ξαναγίνουν, γιατί απλώς περιμένουμε να συμβεί το κακό για να το κυνηγάμε μετά. Αυτό δεν είναι πρόοδος. Αυτό είναι “Κύπρος 2.0”. Είναι αποτυχία σε βασικά, σε στοιχειώδη.
Αν κάποιος διαβάζει αυτό το κείμενο και είναι σε θέση ευθύνης, ας το πάρει προσωπικά. Φτάνει πια με τις υποσχέσεις και τις μακέτες. Κάντε κάτι, επιτέλους. Πριν να είναι αργά. Ξανά.
Και σαν γενικό συμπέρασμα…
Στις μέρες μας, η μάχη κατά των πυρκαγιών δεν χρειάζεται να στηρίζεται μόνο στον ανθρώπινο παράγοντα. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που σήμερα υπάρχουν διαθέσιμα μέσα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά: από drones που επιτηρούν συνεχώς τεράστιες δασικές εκτάσεις, μέχρι υπερσύγχρονα συστήματα έγκαιρης ανίχνευσης φωτιάς, τα οποία μπορούν να εντοπίσουν ακόμη και μικρές εστίες σε πραγματικό χρόνο.
Η τεχνογνωσία υπάρχει κι αποδείχτηκε σε μεγάλο βαθμό στα πιο πάνω που αναφέραμε. Τα εργαλεία υπάρχουν. Αυτό που δεν υπάρχει – τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα έπρεπε – είναι η πολιτική βούληση και η επένδυση.
Το κράτος οφείλει να σταματήσει να λειτουργεί μόνο αντιδραστικά και να προχωρήσει σε ουσιαστική πρόληψη. Κάθε χρόνο βιώνουμε τις ίδιες εικόνες καταστροφής, με τις ίδιες δηλώσεις, τις ίδιες υποσχέσεις, τα ίδια “θα”. Όμως η φωτιά δεν περιμένει. Ούτε συγχωρεί.
Αν δεν επενδύσουμε τώρα, οργανωμένα και με σχέδιο, στα συστήματα που μπορούν να σώσουν ζωές, περιουσίες και φυσικό πλούτο. Η τεχνολογία είναι εδώ. Το ερώτημα είναι: θα την αξιοποιήσουμε επιτέλους;
Γράφει ο Παναγιώτης Τούμπας