Για όλα, σ’ αυτή τη γη, υπάρχει εξήγηση. Ακόμα και γι’ αυτά τα «Μικρά που έμειναν στο Περιθώριο». Για κάποια γραφόμενα, για παράδειγμα, για ιστορίες ανθρώπων, φωτογραφίες με νόημα, ειδήσεις σημαντικές, που εν τέλει παραμερίστηκαν και κάπως «ξεχάστηκαν».
Ιστορίες πόνου, θλίψης, αγάπης· ιστορίες που έμειναν ατέλειωτες.
Παρόλα αυτά, για τα πιο πάνω, υπάρχουν άτομα που «ζουν» για να μιλάνε γι’ αυτά και λατρεύουν να τα μοιράζονται μ’ άλλους. Κι ο λόγος, προφανώς, είναι επειδή πίσω από αυτά τα «μικρά», κρύβεται ο άνθρωπος, το συναίσθημα και πολλές αξίες που είναι κρίμα, πραγματικά να χάνονται με το πέρασμα του καιρού.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους που αγαπά να μοιράζεται το συναίσθημα και την έννοια του ανθρώπου, είναι ο blogger Chris, αλλιώς Chris Pinturicchio από τη Λάρνακα. Ο Chris, μέσα από τη σελίδα του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, το «Περιθώριο» γίνεται «παρέα» πολλών ανθρώπων.
Χάρη στον τρόπο γραφής και σκέψης του, στο «σκάλισμα» των χρόνων που κάνει μέσω παρουσίασης εικόνων, ιστοριών ανθρώπων και κάποιων καταστάσεων, από το 2015 μέχρι και σήμερα παραμένει η συντροφιά πολλών ανθρώπων από όλο τον κόσμο.
Σε μία συνέντευξη, άκρως ενδιαφέρουσα, o Chris μιλά στο menoumekypro.com για τον άνθρωπο, τη ζωή και τις αξίες της αλλά και για δύναμη του συναισθήματος.
Πες μας περισσότερα για σένα. Πότε ξεκίνησες το γράψιμο; Τι σε «σπρώχνει» στο να γράφεις;
Καταρχάς θα ήθελα να πω πως δεν είμαι συγγραφέας, αλλά blogger. Γράφω και δημοσιεύω πράγματα που μου αρέσουν, καθαρά για χόμπι.
Το αίσθημα ότι θέλω να γράψω κάτι ήρθε όταν τελείωσα τον στρατό και πήγα σπουδές στην Κρήτη, το 2004. Εκεί ξεκίνησα δειλά-δειλά να γράφω διάφορα πράγματα, κυρίως ιστορικού περιεχομένου. Βασικά έγραφα και γράφω ανάλογα με τι διαβάζω και πώς νιώθω την κάθε περίοδο. Κάπως έτσι λειτουργώ.
Το γράψιμο λειτουργεί στον καθένα πολύ διαφορετικά. Για παράδειγμα, εμένα είναι μια πόρτα διαφυγής, ένα μέσο έκφρασης. Στο γράψιμο με έσπρωξαν τα βιβλία. Η μανία να διαβάζω και να ψάχνω, με έσπρωξε να γράψω και εγώ κάτι δικό μου, έστω και ερασιτεχνικά.
Μπορείς να μας πεις περισσότερα για το «Περιθώριο»; Γιατί «Περιθώριο» και όχι κάποια άλλη ονομασία;
Η πρώτη ονομασία του blog ήταν «Της Ιστορίας το Περιθώριο». Όπως αναφέρω και στην ιστοσελίδα, ξεκίνησε σαν ιστορικό blog πριν αρχίσω να παρουσιάζω κείμενα, καλλιτέχνες, ποιήματα και άλλα που αφέθηκαν στο περιθώριο.
Το περιθώριο είναι ότι έμεινε ξεχασμένο ή πεταμένο από την κοινωνία μας. Μπορεί να είναι αφανείς ήρωες που πέθαναν για την πατρίδα, μπορεί να είναι οι φυματικοί στο σανατόριο της Κυπερούντας, η ιστορία ενός ομοφυλόφιλου ή ενός ναρκομανή, ένα ποίημα του Σουρή ή μια φωτογραφία της Woodman που έφυγε νωρίς από τον άμοιρο μας κόσμο. Πολλές φορές είναι και οι σκέψεις, τα συναισθήματα μας που πνίγονται από τα πρέπει και τα μη της σύγχρονης κοινωνίας.
Πώς νιώθεις που εισπράττεις τόσα σχόλια, καθημερινώς, για το εγχείρημά σου στο «Περιθώριο»;
Το Περιθώριο δεν είναι κάτι που έχει κέρδος, εννοώ δεν έχει διαφημίσεις ή τίποτα άλλο, συνεπώς τα σχόλια του κόσμου είναι η μόνη και η πιο όμορφη ανταμοιβή. Όπως λέει και ο Λειβαδίτης, «ο κόσμος υπάρχει μόνο όταν τον μοιράζεσαι».
Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να μοιραστείς τη χαρά σου με ένα άτομο, ιδίως αν δεν έχεις κάποιον κοντά σου να την μοιραστείς. Κάπως έτσι χτίστηκε η κοινότητα στο blog.
Τι είναι ο άνθρωπος, το συναίσθημα και οι αξίες της ζωής για σένα;
Όπως είπε ο Breton «ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»… Στις μέρες μας, με τόσους πολέμους γύρω μας, ο άνθρωπος χρειάζεται τον άνθρωπο όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Βέβαια, με τη ρουτίνα της σύγχρονης ζωής, την παραπληροφόρηση από τα ΜΜΕ που γυρνούν κάποτε δεξιά και κάποτε αριστερά, το μόνο που βοηθούν είναι να διχάζουν τον κόσμο ακόμα περισσότερο.
Το συναίσθημα χάνεται όσο προχωράμε και οι μόνοι που φταίνε είμαστε εμείς και η κοινωνία που πλάσαμε.
Σήμερα, εν έτη 2025, «σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος», όπως είπε η Γώγου.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου απόφθεγμα και πώς αυτό το εξηγείς;
Το αγαπημένο μου απόφθεγμα προέρχεται από τον μέγιστο Καβάφη και το ποίημα «Όσο μπορείς». Αυτό το ποίημα με ακολουθά όπως το άλλο ποίημα του, η Πόλις.
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες».
Θεωρώ πως δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω σ’ αυτήν την Γη που να μην πέρασε από το κατώφλι αυτού του ποιήματος. Κάποιοι μπήκαν μέσα και κάποιοι απλά το είδαν…
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς
Ποτέ δεν έκρυψαν τον θαυμασμό μου για τον Καβάφη, τον Παπαδιαμάντη, τον Βάρναλη, τον Καρυωτάκη και τον Ροΐδη αν και το μεγαλύτερο μυαλό που είχαμε, ταπεινή μου άποψη βέβαια, είναι ο Σουρής. Ο άνθρωπος ήταν αλλού… Σε έκανε να γελάς με τα χάλια σου.
Από Κύπρο, δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποιον από τους φίλους μου, έτσι θα πω μονάχα τον Ηλία Κωνσταντίνου και τον Άντη Χατζηαδάμου που είναι σχετικά άγνωστοι στο ευρύ κοινό.
Για ξένους η λίστα είναι ατέλειωτη…
Γράφει η Χριστίνα Γεωργίου