Λένε ότι οι τέχνες, προπάντων εκείνες που έχουν ένα στοιχείο χειροποίητης δημιουργίας, κρύβουν μέσα τους κάτι από τη ψυχή του ίδιου του ανθρώπου που τις «υπηρετεί». Μια από αυτές, είναι η τέχνη της οργανοποιίας· ενός συνδυασμού δεξιοτεχνίας, πάθους, αγάπης και ευαισθησίας για τη μουσική. Η τεχνική αυτή, περιλαμβάνει τον σχεδιασμό ενός μουσικού οργάνου, την κατασκευή, την συναρμολόγηση μέχρι και τη ρύθμισή του.
Θα έλεγε κανείς ότι η οργανοποιία είναι μια τέχνη όπου συναντιούνται οι νότες, τα ροκανίδια και ο κόπος του εμπνευστή. Αν και αυτή η θαυμαστή «συνάντηση» και ο κόσμος της οργανοποιίας εντοπίζεται σπάνια στη σημερινή εποχή – και κυρίως στην Κύπρο, ένας νεαρός δημιουργός – οργανοποιός – κατασκευαστής μουσικών οργάνων, ο Χαρίτος Χριστοδούλου δίνει μορφή και ήχο στο ξύλο αλλά και ψυχή στα μουσικά όργανα. Με υπομονή, πάθος και αγάπη γι’ αυτό που κάνει ο Χαρίτος μιλά για την αγάπη του στη μουσική και την οργανοποιία, αλλά και για το πώς είναι να κρατάς ζωντανή μια παράδοση μέσα από τα χέρια σου.
«Οργανοποιία είναι η ασχολία που σε κάνει να μπαίνεις βαθιά στις λεπτομέρειες», αναφέρει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Είναι ωραίο για κάποιον που του αρέσει να μπαίνει σε τούτο τον μικρόκοσμο της λεπτομέρειας. Να χάνεται μέσα σε τούτον. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Να βλέπω τη δουλειά μου σοβαρά και να ασχολούμαι με τη λεπτομέρεια για να έχω ένα καλύτερο αποτέλεσμα».
Όπως εξηγεί, η ενασχόληση του με την οργανοποιία ξεκίνησε όταν είχε την ανάγκη να ξεκινήσει να μαθαίνει και να παίζει μουσική. «Από πάντα μου άρεσε η μουσική και ιδιαίτερα τα ρεμπέτικα. Ξεκίνησα δειλά – δειλά να κατασκευάζω αυτοσχέδια ένα δικό μου μουσικό όργανο με τη βοήθεια του δασκάλου μουσικής. Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε ένα όργανο της τάξης του τζουρά». Το αποτέλεσμα, όπως είπε, δεν τον ικανοποιούσε. Γι’ αυτό και σιγά-σιγά, με το «ψάξιμο» έκανε κάποιες αλλαγές και διαπίστωσε ότι όλη αυτή η διαδικασία είναι κάτι που τον ενδιαφέρει πάρα πολύ. Συνήθως, όπως σημειώνει επιλέγει να κατασκευάζει custom made μουσικά όργανα. «Θέλουμε στο τέλος της μέρας», αναφέρει, «το τελικό αποτέλεσμα να είναι ένα μουσικό όργανο εντελώς φτιαγμένο για τον μουσικό».
«Σιγά – σιγά η οργανοποιία έγινε πάθος και το πάθος πολλές φορές γίνεται και εμμονή. Ίσως να είναι αυτό που σκέφτεσαι λίγο πριν κοιμηθείς ή αυτό που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις».
Για τον Χαρίτο, η διαδικασία της σχεδίασης και κατασκευής οργάνου από την αρχή, βασίζεται κυρίως στο ηχητικό αποτέλεσμα του ίδιου του παραλήπτη, ενώ όπως σημειώνει το «μυστικό» για να υπάρξει ένα πιο σταθερό αποτέλεσμα, δηλαδή ένα πιο σταθερό μουσικό όργανο το οποίο δεν θα επηρεάζεται τόσο πολύ στις θερμοκρασιακές μεταβολές, είναι η ωρίμανση του ξύλου στον χώρο. Δηλαδή το ξύλο να μείνει όσο παραπάνω καιρό χρειάζεται, ώστε να χάσει όση περισσότερη εσωτερική υγρασία μπορεί.
Μέσα από τα μάτια του νεαρού Χαρίτου, η τέχνης της οργανοποιίας μετατρέπεται σ’ έναν εσωτερικό διάλογο του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό. Ταυτόχρονα η δική του – μικρή ιστορία αναδεικνύει τη σπουδαιότητα της συγκεκριμένης τέχνης και το πόσο ζωντανή χρειάζεται να παραμείνει στη σύγχρονη εποχή.
Γράφει η Χριστίνα Γεωργίου | Κινηματογραφιστής: Ιάκωβος Χριστοδούλου