Υπήρξαν εποχές όπου το τραγούδι δεν αποτελούσε απλώς μορφή ψυχαγωγίας, αλλά πράξη βαθιάς έκφρασης και κοινωνικής συμμετοχής.
Όταν ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδούσε για την Κύπρο, δεν επεδίωκε να συγκινήσει επιφανειακά· επιδίωκε να αφυπνίσει τη συλλογική μνήμη, να ενώσει φωνές και να θυμίσει τις πληγές που μένουν ανοιχτές στον χρόνο.
Η Κύπρος, μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974, δεν υπήρξε απλώς ένα γεωγραφικό σημείο στον χάρτη, αλλά ένα σύμβολο του αγώνα των λαών για ελευθερία και δικαιοσύνη. Ο Σαββόπουλος, μέσα από τη μουσική του, έδωσε μορφή σε εκείνο το συλλογικό βίωμα του πόνου, της απώλειας και της ελπίδας.
Οι στίχοι του δεν ήταν κραυγή οργής, αλλά ψίθυρος ευαισθησίας· δεν ήταν ρητορική, αλλά ποίηση. Το τραγούδι για την Κύπρο έγινε έτσι κάτι περισσότερο από καλλιτεχνική δημιουργία. Ήταν μαρτυρία εποχής, απόπειρα να καταγραφεί μελωδικά η αγωνία ενός λαού που δεν παραιτείται από τη μνήμη του.
Στη φωνή του Σαββόπουλου συνάντησε κανείς τη φωνή όλων όσοι πορεύτηκαν με αξιοπρέπεια, όσοι κράτησαν την ελπίδα ζωντανή, ακόμη κι όταν όλα έμοιαζαν χαμένα.
Σήμερα, δεκαετίες αργότερα, το τραγούδι αυτό εξακολουθεί να συγκινεί, όχι μόνο για όσα αφηγείται, αλλά και για όσα υπαινίσσεται: την ανάγκη να μην ξεχνούμε, να μην επαναπαυόμαστε, να αναζητούμε πάντα τη δικαιοσύνη και την ειρήνη.
Όταν ο Σαββόπουλος τραγουδούσε για την Κύπρο μας, τραγουδούσε ουσιαστικά για την ίδια μας την ψυχή — για εκείνο το κομμάτι της συνείδησης που επιμένει να ελπίζει, να θυμάται και να ανθίσταται στη λήθη.
Καλό ταξίδι Διονύση Σαββόπουλε – Καλό ταξίδι «Νιόνιο»
Του Παναγιώτη Τούμπα
Το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου για την Κύπρο