Κι αν ήταν φρούτο;
Σίγουρα θα ήταν φρούτο καλοκαιρινό. Ίσως ένα σύκο, γλυκό σαν μέλι. Ή μια μυρωδάτη φράουλα. Ή μια χούφτα κατακκόκινα κεράσια.
Κι όμως, από όλα τα φρούτα είναι ένα που μας τη θυμίζει λίγο παραπάνω. Ή και περισσότερο.
Είναι το καρπούζι. Η παττίχα. Ο πάττιχος. Με όσα τ, θέλει ο καθένας. Όσο πιο πολλά, τόσο πιο καλά.
Είναι εκείνο το πατ-πατ, που χτυπάμε το καρπούζι έχοντας το κοντά στο αυτί μας, όταν είναι να το αγοράσουμε από το μπακάλικο, από την υπεραγορά, από το δρόμο. Λες και καταλάβουμε. Ή λες και μας μιλάει. Κι όμως, όλοι το κάνουμε. Πατ-πατ.
Είναι εκείνο το κρακ που κάνει την ώρα που βάζουμε το μαχαίρι και το περιστρέφουμε. Κρακ κι ανοίγει. Κατακόκκινο και ζουμερό.
Είναι το πάγωμα του μες το νερό. Εκεί που το χτυπά το κύμα.
Είναι η δροσιά του όταν κόβουμε μια φέτα και την τρώμε λαίμαργα, κι ας στάζει παντού. Αυτή η φέτα που τρώμε στην παραλία. Στην εξοχή. Στο βουνό. Στο σπίτι. Παντού.
Είναι το φαγητό μας όταν βαριόμαστε να μαγειρέψουμε. Κόψε μια παττίχα με λλίον χαλλούμι. Μπόλικα τ, και μπόλικα λ.
Έτσι. Μπόλικα.
Αυτό είναι το καρπούζι.
Κι αυτή είναι η Κύπρος μας.
Η Κύπρος που αγαπάμε. Που θα ανακαλύψουμε ξανά.
Η Κύπρος που θα στηρίξουμε.
Ο δικός μας δροσερός παράδεισος.
#μένουμεΚύπρο