Αν με ρωτούσανε τι μορφή θα είχες, σ’ ένα παραμύθι Κύπρος μου, θα έλεγα τη λέξη «ήλιος».
Είσαι ο ήλιος σ’ ένα παραμύθι. Σε κάθε παραμύθι. Σε κάθε γωνιά μιας σελίδας που μένει στην ιστορία.
Γιατί το όνομά σου «φωτίζει» κάθε δίποδο και τετράποδο.
Γιατί όποια εποχή κι αν θυμηθείς να «μεταλλαχτείς», ο ήλιος σου – έστω κι αν κάποιες φορές αχνοφαίνεται πίσω από κάποιο σύννεφο, κάνει την εμφάνισή του – έστω και για λίγα λεπτά. Και μας δίνεις ελπίδα.
Περιμένουμε τον ήλιο σου να «πέσει» αργά το απόγευμα, κάθε εποχή, για να ερωτευτούμε λίγο πιο πολύ, παρέα με το ηλιοβασίλεμα.
Περιμένουμε τον ήλιο σου να μας «κτυπήσει» κατακούτελα και να μας ξυπνήσει το πρωί. Να μας κάψει το δέρμα και να πούμε «αυτό, πράγματι, είναι καλοκαίρι».
Τον χειμώνα, περιμένουμε τον ήλιο σου, για να μας ζεστάνει. Και την άνοιξη… για ν’ ανθίσει κάθε λογής λουλούδι.
Και ενώ πολλές φορές είμαστε στο τσακ να σου παραπονεθούμε, πάλι επιστρέφουμε στην αγκαλιά σου.
Και έτσι, όπως και κάθε φορά καταλήγουμε σε σένα. Όπως σ’ ένα παραμύθι με λυπημένο τέλος, που ο ήλιος, μας κάνει ν’ ανοίγουμε τα μάτια και να λέμε «τελείωσε και αυτό».
«Αυτή είσαι Κύπρος μας. Ο ήλιος μας. Ο ήλιος της ζωής μας».
Γράφει η Χριστίνα Γεωργίου