Υπάρχουν άνθρωποι που απολαμβάνουν την επαφή με άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν και οι άλλοι που προτιμάνε την παρέα με έναν άνθρωπο που ξέρουν καλά και γνωρίζουν σπιθαμή προς σπιθαμή τα χούγια και τα κόλπα του: τον εαυτό τους.
Ωστόσο είτε στην μία κατηγορία ανήκεις ή στην άλλη, υπάρχουν περίοδοι ή στιγμές στη ζωή σου που δεν θέλεις συναναστροφές. Καλύτερα μόνος σου εσύ και ο πόνος σου που λέει και το άσμα.
Ωραία: και πως τις περνάμε αυτές τις μέρες; Ή μάλλον καλύτερα: ποια είναι τα σημεία της Λεμεσού για να περάσω λίγη ώρα με την αντικοινωνικότητά μου;
Η Λεμεσός, όσο θορυβώδης και ξέχειλη από κόσμο και ένταση κι αν δείχνει, κρύβει μικρές ρωγμές σιωπής — αρκεί να ξέρεις πού να σταθείς και πότε.
Πάμε;
Ο Μόλος πριν ξυπνήσει η πόλη
Εμ, πρέπει να κάνεις και καμιά θυσία. Μία απ αυτές είναι να ξυπνήσεις λίγο νωρίτερα από την ώρα που ξυπνά ο γαλατάς (ή ξύπναγε κάποτε, όταν υπήρχε γαλατάς) να ρίξεις λίγο νερό στα μούτρα και να κατηφορήσεις προς το μόλο αλλά πριν τις 7:00 το πρωί. Εκείνη την ώρα ο Μόλος δεν είναι βόλτα· είναι μετάβαση. Λίγοι άνθρωποι, επίσης σιωπηλοί σαν και σένα, σχεδόν καμία φωνή, μόνο βήματα και θάλασσα. Δεν είναι για περπάτημα-γυμναστική. Αυτά τα κάνεις και άλλες ώρες όσο κόσμο και να έχει απομονωμένος στην ιδιωτικότητα που σου προσφέρουν τα noise canceling ακουστικά σου. Εκείνη την ώρα ο μόλος είναι ιδανικός για περπάτημα βυθισμένο στη σκέψη, τον προβληματισμό ή αν θέλεις στο reboot του μυαλού, την εκκαθάριση της προσωρινής του μνήμης. Η ώρα που οι σκέψεις μπαίνουν σε σειρά χωρίς προσπάθεια και το ταξίδι μπορεί να γίνει πιο εφικτά εφικτό.
Ο κυματοθραύστης πίσω από το Παλιό Λιμάνι
Όχι το “ωραίο”, το δημοφιλές κομμάτι. Το πίσω, το παραμελημένο. Εκεί που κάθεσαι και κοιτάς χωρίς να περιμένεις τίποτα. Ιδανικό σημείο για να αφήσεις κάτι πίσω σου — μια απόφαση, έναν θυμό, μια κουβέντα ειπώθηκε ή δεν ειπώθηκε. Ένα σημείο τόσο κοντά στα μέρη που σφύζουν από ζωή αλλά ταυτόχρονα τόσο απομονωμένο που είναι σαν να το προστατεύει ένας θόλος μοναχικότητας. Αν στην αρχαία Ελλάδα ή και αλλού, ανάμεσα στις θεότητες υπήρχε και μία προστάτης του «Αφήστε με ήσυχο να καθαρίσει το κεφάλι μου» (ή κάτι περισσότερο ποιητικό), εκεί στο σημείο πίσω από το παλιό Λιμάνι θα είχε το άγαλμα μνημείο προς τιμήν της.
Η Αλυκή Ακρωτηρίου (αλλά εκτός εποχής)
Όταν δεν έχει φλαμίνγκο και επισκέπτες, η αλυκή είναι σχεδόν απόκοσμη. Ο χώρος είναι ανοιχτός, αλλά δεν σε εκθέτει. Σε “μαζεύει”. Σε προσκαλεί χωρίς να σε καλωσορίζει. Είναι από τα λίγα σημεία της επαρχίας που νιώθεις μικρός με τον γοητευτικό τρόπο. Αν μισοκλείσεις τα μάτια σου μπορεί και να προσομοιώσεις το πως θα ήταν το τοπίο σε έναν εξωπλανήτη κάπου κοντά στο Άλφα του Κενταύρου. Μέχρι να σε δει ο πρώτος περαστικός με μισόκλειστα τα μάτια σαν χαμένος και να αναρωτηθεί: «έ, κουμπάρε, όλα καλά;»
Άσε με ρε φίλε και μόλις είχα βρει το σημείο που είχε γυριστεί το πρώτο επεισόδιο του Star Trek.
Οι καλαμιώνες στο Φασούρι
Δεν πρόκειται για προορισμό. Είναι ένα διάλειμμα από τον κόσμο. Τον χρόνο. Το ότι είναι εκείνο που γεννά συνεχώς χρονικά πληρώματα, dead lines και την μία υποχρέωση να ξεκινάει να μετράει πριν καν ολοκληρωθεί η προηγούμενη. Περπατάς απλά. Χωρίς στόχο, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη να δεις κάτι σημαντικά “όμορφο”. Η φύση, το περιβάλλον στους καλαμιώνες του Φασουριού λειτουργεί σαν χαμηλή ένταση. Σαν Mode εξοικονόμισης ενέργειας. Δεν έχει σκοπό να σε ενθουσιάσει. Έχει σκοπό ή μάλλον την αβίαστη ικανότητα μέσα από την ομορφιά της απλότητας να σε ηρεμεί.
Ένας (ακόμα) κυματοθραύστης κοντά στο Lady’s Mile (όχι παραλία)
Όχι για μπάνιο. Όχι για ηλιοβασίλεμα. Για να κάτσεις μόνος/η και να ακούς το νερό να χτυπά ρυθμικά. Κάτι σαν φυσικός μετρονόμος για το μυαλό. Τικ τακ και ξανά από την αρχή. Να μετράει δίχως να μετράει. Να χτυπά σαν παλμός που ξέρεις ότι είναι πολύ μακριά από καρδιακά νοσήματα. Την έχει αυτή την ιδιότητα η θάλασσα όταν συναντά την στεριά σε σημείο που υπάρχουν βράχια. Είναι μία δική τους συμφωνία στην οποία δεν είσαι καλεσμένος αλλά σου επιτρέπουν διακριτικά να γίνεσαι κοινωνός αυτού του ντροπαλού φλερτ.
Αυτά τα σημεία δεν είναι καταφύγια με την έννοια της φυγής. Δεν πας εκεί για να κρυφτείς από τη ζωή, αλλά για να την ακούσεις χωρίς παρεμβολές. Είναι χώροι όπου δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα, να απαντήσεις σε μηνύματα ή να γεμίσεις τη σιωπή με κάτι. Αφήστε με να απολαύσω τη σιωπή χωρίς υποχρέωση!
Διότι να σου πω κάτι: το να βρεθείς μόνος με τον εαυτό σου δεν είναι απομόνωση· είναι συνάντηση. Και στη Λεμεσό —μια πόλη που αναπνέει μέσα στην κίνηση, την κατανάλωση και τον θόρυβο— αυτή η συνάντηση συμβαίνει σπάνια και γι’ αυτό είναι πολύτιμη.
Αυτά τα σημεία δεν είναι μαγικά, απλά σου επιτρέπουν να σταθείς ακίνητος/η χωρίς να νιώθεις περίεργα.
Δεν ψάχνουμε ησυχία τελικά. Ψάχνουμε σημεία όπου μπορούμε να είμαστε ατελείς, κουρασμένοι, άδειοι χωρίς να είναι πρόβλημα.
Και αν κάτι αξίζει να κρατήσεις από αυτή τη στήλη, δεν είναι οι τοποθεσίες — είναι η άδεια που δίνεις στον εαυτό σου να δικαιούται να μην κάνει απολύτως τίποτα.
Νίκος Κατσαρός