Από την τυχαία συνάντηση με τους Κατσιμιχαίους, τη κιθάρα του Μαχαιρίτσα, μέχρι το κόκκινο βαν που έγινε δίσκος! Λόγος για τον Μάνο Παπαδάκη, ένα κιθαρίστα που ακροβατεί ανάμεσα στα μουσικά είδη, με ρίζα του την Κρήτη.
Γράφει η Ιωάννα Κόλλια
Τον συναντήσαμε σε μία από τις μουσικές του εμφανίσεις στην εντός των τειχών Λευκωσία, ανάμεσα στη πολύβουη οδό Λήδρας και τα στενά σοκάκια της Φανερωμένης. Μαζί με τον Ιάσωνα Τουφεξή στο βιολί.
Ο Μάνος τα τελευταία περίπου 10 χρόνια, με ένα Volkwagen βάν δεκαετίας του ’70 κάνει τη δική του “γύρα” στο μουσικό κόσμο, όπως ο ίδιος την ονομάζει. Έχει παρουσία στη δισκογραφία σε φυσική και ηλεκτρονική μορφή.
Τον ρωτήσαμε λοιπόν τι γυρεύει η ‘γύρα’ στη Κύπρο.
«Έρχομαι συχνά στη Κύπρο. Συνδυάζω μουσικές εμφανίσεις με τη…Αρχαιολογία. Βρίσκομαι σε φιλικούς χώρους όπως το Χουζούρη στη Λεμεσό.»
– Ποια η αίσθηση που έχεις για το κοινό της Κύπρου;
– Παρόλη την περιορισμένη μου επαφή με το κυπριακό κοινό τη, έστω με γνώμονα αυτές τις σποραδικές βραδιές, μπορώ να πω ότι έχει μια ιδιαιτερότητα. Τιμούν το έντεχνο μίας άλλης εποχής. Με τιμούν προσωπικά, όπως τιμούν και το έντεχνο τραγούδιοπο, το οποίο ακολουθώ και αγαπώ. Είναι σαν να βρίσκονται σε μία άλλη εποχή. Φυσικά έχουν περιθώρια να εξελιχθούν περισσότερο, παρόλη τη δυσκολία σε καιρούς που αλλοτριώνεσαι εύκολα.
– Αυτό έρχεται σε συνάρτηση και με τον μουσικό κόσμο της Κύπρου;
– Παρόλο που δεν έχω ευρεία γνώση επί του θέματος, πιστεύω πως ναι. Η Κύπρος έχει καλούς μουσικούς και τραγουδιστές, άλλωστε δεν είναι τυχαία και η επιτυχία τους στον ελλαδικό χώρο. Ίσως, κάπως αυτό να συνδέεται και με το κυπριακό κοινό.
– Η βάση σου μουσικά είναι στη Κρήτη. Πως βλέπεις το κρητικό και κυπριακό κοινό;
– Θεωρώ ότι οι Κύπριοι είναι θερμότερο κοινό σε σχέση με τους Κρητικούς. Αυτό έχω νιώσει. Δεν γνωρίζω που οφείλεται, αν είναι στην ιδιοσυγκρασία ή στη κουλτούρα του λαού. Σου προανάφερα ότι τους βλέπω να έχουν περιθώρια να αναπτύξουν τα μουσικά τους ακούσματα, αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι και έτοιμοι να ακούσουν.
– Είπες ότι “νιώθεις”. Ποια τα αισθήματά σου όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε Κύπριους και ειδικά όταν έρχονται με σκοπό να ακούσουν τη μουσική σου;
– Νιώθω μια περίεργη αδελφοποίηση με τους Κύπριους. Δε ξέρω αν φταίει ότι είμαστε νησιώτες ή ότι κυλάει ίδιο αίμα, πάντως αυτό μου βγαίνει. Ίσως φταίει ότι έχω μια προσωπική σύνδεση με τη Κύπρο που με συγκινεί. Να σου θυμίσω ότι εδώ είχα τις πρώτες μου συναυλίες μαζί με τον Γιάννη Μαρκόπουλο σε Λευκωσία και Πάφο.
Σε αυτό το σημείο της συζήτησης μας, μας διακόπτουν τρεις θαμώνες, ο οποίοι αφότου τελείωσε ο Μάνος έσπευσαν να τον συγχαρούν. Οι εθνικότητες τους (ένας Ρουμάνος, ένας Ισραηλινός και ένας Γερμανός), μπορεί να θυμίζουν την αρχή από ανέκδοτο, αλλά μαρτυρούν τη δύναμη της μουσικής…
– Όταν βρίσκεσαι στη Κύπρο, δεν περιορίζεσαι μόνο στη μουσική σου πλευρά, αλλά και στην αρχαιολογική σου ιδιότητα.
– Ναι. Βρίσκομαι στη Κύπρο περιοδικά. Παραμένω για περίπου δύο μήνες στο νησί, επειδή συμμετέχω στην ανασκαφή που γίνεται στο χωριό Πύλα της Λάρνακας.
– Μίλησε μας για αυτή την ανασκαφή…
– Η ανασκαφή γίνεται από ελληνική εταιρεία αρχαιολογίας, που χρηματοδοτείται από το Αμερικανικό ινστιτούτο και άλλους μη κρατικούς φορείς. Σε συνεργασία πάντα με το Τμήμα αρχαιοτήτων Κύπρου. Περιλαμβάνει τη Πύλα, μια καταπληκτική ακρόπολη με φοβερά ευρήματα!
– Καταλήγοντας, αυτή η ιδιότητα του αρχαιολόγου πως συνδυάζεται με αυτή του μουσικού;
– H αρχαιολογία είναι και αυτή κομμάτι της ζωής μου. Λειτουργεί ως στοιχείο επιβίωσης. Είναι πολύ σημαντικό για τους καλλιτέχνες σήμερα το ζήτημα επιβίωσης. Εγώ κατάφερα, την μουσική μου να την έχω και ως επάγγελμα παράλληλα με την αρχαιολογία. Να σου πω ότι η αρχαιολογία κατά κάποιο τρόπο βοηθά τη μουσική μου. Έχω εμπνευστεί στις ανασκαφές που συμμετέχω. Όταν ήμουν στη Κνωσσό, είχα εμπνευστεί το κομμάτι Λαβύρινθος.
Η συζήτηση μας έκλεισε, με ευχαριστίες εκατέρωθεν και ευχές για μιά μελλοντική συνάντηση…