Με τις καταστροφικές επιπτώσεις των φονικών πυρκαγιών να βρίσκονται ακόμα στο προσκήνιο, αναρωτιέται κανείς αν τελικά υπάρχει ελπίδα σε τούτον τον τόπο.
Βρίσκει κάποιος ένα σημάδι ελπίδας; Και πού; Και μετά τι γίνεται; Πάμε ή δεν πάμε μπρος τελικά; Αιώνια ερωτήματα που πραγματικά σκέφτεται κανείς αν μπορεί έστω και ένα άτομο ν’ απαντήσει.
Αύριο συνεδριάζει και το Υπουργικό Συμβούλιο το οποίο θα καταθέσει προτάσεις και σχέδια προς έγκριση σχετικά με τις αποζημιώσεις των πληγέντων από τις πρόσφατες πυρκαγιές της ορεινής Λεμεσού.
Από την μία πλευρά, σημασία έχει τι θα γίνει στο μέλλον. Από την άλλη πλευρά όμως, μεγαλύτερη σημασία έχει το εξής: οι αρμόδιοι έπρεπε για ακόμη μία φορά να προλάβουν το φονικό αυτό γεγονός.
Πράγμα που δεν έγινε. Πράγμα που αδυνατεί να παρεμποδιστεί για χιλιοστή φορά.
Ας αναμένουμε τις στοχευμένες αποφάσεις (για ακόμη μία χρονιά). Ας μην χαθεί ούτε η τελευταία αυτή κουκκίδα ελπίδας… γιατί πραγματικά αν χαθεί και αυτή, χαθήκαμε.
Γράφει η Χριστίνα Γεωργίου