Τις τελευταίες ημέρες , η Κύπρος συγκλονίστηκε από τεράστιες πυρκαγιές που έπληξαν περιοχές της επαρχίας Λεμεσού, καταστρέφοντας σπίτια, καλλιέργειες και δάση. Όμως μέσα από τις στάχτες αναδύθηκαν ιστορίες που αναπτέρωσαν το ηθικό όλων μας. Δύο Τουρκοκύπριοι άντρες, Emre Deliceirmark και Orhan Karagözlü, απέδειξαν πως η ανθρωπιά δεν γνωρίζει σύνορα.
Η Πράξη Θάρρους του Emre Deliceirmark
Ο Emre Deliceirmark αποφάσισε να δράσει αυθόρμητα και μόνος του. Χωρίς υποστήριξη από αρχές ή οργανώσεις, γέμισε το αυτοκίνητό του με τρόφιμα και κατευθύνθηκε προς τις πληγείσες περιοχές.
«Δεν είχα ξαναπάει ποτέ μόνος μου, αλλά το έκανα. Με μία κάρτα SIM των 2€ και πακέτο ίντερνετ των 3€, βρήκα τον δρόμο.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι απλώς εύχονται από το πληκτρολόγιο. Οι άνθρωποι εκεί — πυροσβέστες, αστυνομικοί, πολίτες — υποφέρουν.
Κανείς δεν με απέρριψε επειδή είμαι Τούρκος. Αντίθετα, μου είπαν “Amigo”, “Bravo”, “Bro”.
Η αστυνομία είχε κλείσει τον δρόμο προς το χωριό, αλλά βρήκα άλλο πέρασμα μαζί με τους χωριανούς .
Όποιος θέλει να βοηθήσει, ας μου στείλει προσωπικό μήνυμα. Εγώ θα συνεχίσω».
Η πράξη του Emre δεν είναι μόνο συγκινητική — είναι συμβολική. Μέσα σε μια περίοδο που η Κύπρος συνεχίζει να είναι διαιρεμένη, εκείνος απέδειξε ότι η ανθρωπιά δεν γνωρίζει σύνορα, θρησκείες ή πολιτικές γραμμές.
Αν και οι επίσημες αρχές μπορεί να παραμένουν διχασμένες, οι καρδιές των ανθρώπων μπορούν ακόμα να χτυπούν μαζί — ειδικά μπροστά στην ανάγκη.
Ο Orhan Karagözlü – Ένα Σύμβολο Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Την ίδια στιγμή, ένας άλλος Τουρκοκύπριος, ο Orhan Karagözlü, ξεκίνησε να συγκεντρώνει ανθρωπιστική βοήθεια για τους πυροσβέστες και τα ζώα στις περιοχές Μαλιά και Όμοδος. Χωρίς να περιμένει έγκριση από καμία αρχή, δημοσίευσε στο διαδίκτυο την πρόθεσή του και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική.
Ο κόσμος του έστειλε νερό, φαγητό, ιατρικά είδη και ζωοτροφές. Με τη στήριξη της κοινότητας, ο Orhan πέρασε τα σύνορα και πήγε ο ίδιος στην εμπόλεμη περιοχή της φωτιάς, κουβαλώντας βοήθεια και αγάπη.
Η πρωτοβουλία του χαρακτηρίστηκε στα social media ως παράδειγμα διακοινοτικής ανθρωπιστικής προσφοράς, σε μια στιγμή που το νησί έχει ανάγκη από ένωση, όχι από διαχωρισμό.
Ένα Μήνυμα Ελπίδας
Αυτές οι δύο πράξεις δεν ήταν απλώς προσφορές βοήθειας. Ήταν πράξεις ελπίδας. Πράξεις που δείχνουν ότι όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να ενεργήσουν με βάση την καρδιά και όχι τη γεωγραφία, τότε η Κύπρος δεν είναι χωρισμένη.
Ας κρατήσουμε αυτές τις ιστορίες ζωντανές – όχι μόνο σαν παράδειγμα ανθρωπιάς, αλλά σαν υπενθύμιση ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι άνθρωποι όπως όλοι μας.
Σε κάθε χώρα, σε κάθε πλευρά, οι αποφάσεις παίρνονται από κυβερνήσεις, όχι από τους απλούς ανθρώπους. Οι λαοί δεν σχεδιάζουν σύνορα, δεν προκαλούν διαχωρισμούς. Οι λαοί απλώς αγαπούν, πονάνε και – όταν έρθει η ώρα – σηκώνονται και βοηθούν.
Αυτές οι πράξεις μάς δείχνουν πως κάτω από τις σημαίες, τις πολιτικές και τα “πρέπει”, υπάρχουν απλοί άνθρωποι που θέλουν να κάνουν το σωστό. Άνθρωποι που δεν ρωτούν από πού είσαι – μόνο αν χρειάζεσαι βοήθεια.
Κατερίνα Χριστοφή