Δεν είμαι σίγουρη αν τελικά αυτή τη συνήθεια την έχουν μόνο οι Κύπριοι ή γενικά ολόκληρος ο πλανήτης μας. Το να ξεχνάμε, δηλαδή, όλα τα κακά, και να τα θυμόμαστε μόνο όταν το έχουν οι μέρες.
Αυτή η συνήθεια, δεν είναι απλώς «κακή συνήθεια». Είναι τραγωδία.
Και δεν είμαι σίγουρη αν τελικά υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω ν’ ακούν και (προφανώς λόγω της θέσης τους – όπως θα έπρεπε) να λαμβάνουν μέτρα πριν καν γίνει το οποιοδήποτε κακό.
Μετά τις φονικές πυρκαγιές που έπληξαν πανέμορφα χωριά της ορεινής Λεμεσού, διαπιστώνω με θυμό πως η ανθρωπότητα πάει κατά βαρβάρων.
Μετά τις ειδήσεις των πυρκαγιών της Λεμεσού, λοιπόν, «έκαψε» τη ψυχή μου η είδηση της Ελληνίδας Δημοσιογράφου Αύρας Γρηγορίου 68 ετών, η οποία αυτοπυρπολήθηκε στο κέντρο της Αθήνας λέγοντας, ως τελευταία της κουβέντα, «Δεν έχω ούτε να φάω».
Και ξαφνικά γέμισε το φατσοβιβλίο και όλα τα ΜΚΔ με τη φωτογραφία της και την ιστορία της. Και ξαφνικά όλοι λυπήθηκαν και τη θυμήθηκαν. Και μετά από λίγες μέρες θα ξεχαστεί και θα (ξανά)θαφτεί.
Είναι τραγωδία να ξεχνάμε και να θυμάστε μόνο όταν το έχουν οι μέρες. Είναι τραγωδία και απάνθρωπο να μην λαμβάνονται μέτρα ή να μην βρίσκονται λύσεις από τους αρμόδιους και να αναμένουμε το κακό.
Είναι κρίμα να μένουμε στο «δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει», «είναι όλα στην εν τέλεια», «είμαστε πανέτοιμοι να διαχειριστούμε το οτιδήποτε», ενώ δίπλα μας να πεθαίνουν άνθρωποι, να καίγονται σπίτι και άνθρωποι να τυλίγονται στις φλόγες.
Η πρόσφατη τραγωδία της Αύρας Γρηγορίου που τυλίχθηκε από μόνη της στις φλόγες, και οι φονικές πυρκαγιές της ορεινής Λεμεσού που έκαψαν κυριολεκτικά δύο ανθρώπους, περιουσίες και μαύρισαν δεκάδες ψυχές, ας είναι το τελευταίο καμπανάκι για να ξυπνήσουν οι αρμόδιοι.
Όχι άλλο πόνο. Όχι άλλα «όλα καλά». Γιατί στ’ αλήθεια ο αθώος κόσμος της Κύπρου, της Ελλάδος και όχι μόνο, έχει κουραστεί.
Γράφει η Χριστίνα Γεωργίου