Το πρωί του Σαββάτου, το #ΜένουμεΚύπρο και το #LemesosBlog δεν ξεκίνησαν μια ακόμη εξόρμηση στα πανέμορφα τοπία της Κύπρου.
Δεν αναζήτησαν εικόνες καρτ-ποστάλ ή γεύσεις από τα κρασοχώρια. Ξεκίνησαν ένα διαφορετικό ταξίδι – ένα οδοιπορικό στη σιωπή, στην απώλεια, στις στάχτες που σκέπασαν την ορεινή Λεμεσό και τις ψυχές των ανθρώπων της.
Σούνι. Η πρώτη εικόνα: μαύρο. Η πρώτη ανάσα: καμένο. Τοπίο αλλόκοτο, άδειο από ζωή. Εκεί που άλλοτε κυριαρχούσε η δροσιά των πεύκων και το τραγούδι των πουλιών, τώρα στέκουν καμένα δέντρα – σιωπηλά μνημεία μιας φύσης που χάθηκε. Οι κάτοικοι δεν χρειάζονται λόγια. Κοιτούν. Περπατούν μέσα στα αποκαΐδια, σαν να αναζητούν κάτι από το παρελθόν τους. Μα συχνά, το μόνο που βρίσκουν είναι πόνος – ο μόνος επιζών.
Βουνί. Ίδιες οι πληγές, ίδιος κι ο πόνος. Σπίτια μαυρισμένα, χωράφια ισοπεδωμένα, βλέμματα παγωμένα. Οι άνθρωποι ακόμα προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν την καταστροφή. Η ελπίδα μοιάζει μακρινή, χαμένη μέσα στον καπνό. Ένα δάκρυ κυλά αθόρυβα – μα δεν ξεχωρίζει εύκολα σε ένα τοπίο που κλαίει ολόκληρο.
Κοιλάνι. Η καρδιά των κρασοχωριών αιμορραγεί. Οι κάτοικοι σιωπηλοί, μα κρατούν μέσα τους δύναμη. Ξέρουν πως τώρα που τέλειωσε η φωτιά, ξεκινά η αναγέννηση. Αλλά ο δρόμος προς αυτή είναι μακρύς και ανηφορικός – όπως οι πλαγιές που αγάπησαν και τώρα αντικρίζουν στάχτες.
Λόφου. Εκεί, όπου κάποτε κυριαρχούσε η γαλήνη, τώρα απλώνεται η σκιά της καταστροφής. Τα πετρόκτιστα σοκάκια, που άλλοτε φιλοξενούσαν γέλια και κουβέντες, σήμερα είναι σιωπηλά. Η μυρωδιά του καμένου έχει ποτίσει τα πάντα – τα δέντρα, τα σπίτια, τις αναμνήσεις.
Αυτό το οδοιπορικό δεν ήταν μια απλή διαδρομή στα χωριά. Ήταν μια πορεία μέσα σε ψυχές πληγωμένες. Μια κατάδυση σε μια αλήθεια που καπνίζει ακόμη. Γιατί τα χωριά δεν είναι μόνο σπίτια – είναι μνήμες, πρόσωπα, χέρια που φύτεψαν ελπίδα και τώρα μαζεύουν στάχτες.
Κι όμως… μέσα στη σιωπή, ακούγεται ένας ψίθυρος. Η γη, όσο κι αν καεί, δεν ξεχνά να ξαναγεννηθεί. Κι ο άνθρωπος, όσο κι αν λυγίσει, δεν παύει να σηκώνεται.
Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο της Κύπρου: στάχτη και φως μαζί.
Υ.γ. Αυτά ήταν μόνο μερικά από τα χωριά που καταφέραμε να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια. Πίσω όμως από αυτό το οδοιπορικό, υπάρχουν ακόμα τουλάχιστον δέκα κοινότητες που έζησαν τον ίδιο εφιάλτη. Χωριά που δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε, αλλά που κουβαλούν την ίδια πληγή.
Οι κάτοικοί τους –μα και οι επισκέπτες θα κουβαλούν για χρόνια την εικόνα μιας γης που μαύρισε από τη φωτιά. Μια παλέτα χρωμάτων που θα ‘χει για πάντα κυρίαρχο το μαύρο και το γκρι, και μια μυρωδιά που δεν φεύγει εύκολα: τη μυρωδιά του καμένου. Θα είναι αυτή η μυρωδιά που θα τους θυμίζει ξανά και ξανά τις εφιαλτικές στιγμές της 23ης Ιουλίου. Ένα σημάδι ανεξίτηλο, χαραγμένο όχι μόνο στο τοπίο, αλλά και στις ψυχές.
@menoumekypro Δεν ήταν μια ακόμη εξόρμηση. Ήταν ένα οδοιπορικό στις στάχτες. Στούνι, Βουνί, Κοιλάνι, Λόφου: χωριά πληγωμένα, άνθρωποι σιωπηλοί, γη που φωνάζει. Μια Κύπρος που πονά αλλά δεν σκύβει το κεφάλι. Γιατί όσο κι αν καεί… η ελπίδα πάντα βρίσκει τρόπο να ξαναγεννηθεί #ΟδοιπορικόΣτιςΣτάχτες #CyprusWildfires #ΦωνήΤωνΚατοίκων #cyprus #cyprustiktok #fyp #foryou #cyprusfire2025 #φωτιάκύπρος #φωτιές #κυπρος @travel_escapers ♬ original sound – Μένουμε Κύπρο
Παναγιώτης Τούμπας , Κατερίνα Χριστοφή