Η κυπριακή διάλεκτος δεν είναι απλώς “διάλεκτος”. Είναι χαρακτήρας, είναι ταυτότητα, είναι μουσική στον ήχο.
Φαντάσου όμως να ξυπνούσαμε ένα πρωί και να μιλούσαμε “καθαρά ελληνικά”… Δεν θα μας αναγνώριζε ούτε η μάνα μας.
1. “Εννά πάω να πιάσω/πιάω τηλέφωνο” → “Θα πάω να κάνω ένα τηλεφώνημα.”
Και κάπου εδώ χάθηκε όλη η ψυχή της φράσης. Ποιος κάνει τηλεφώνημα; Εμείς το πιάνουμε!
2. “Έφαες;” → “Έφαγες;”
Χωρίς το κυπριακό ύφος, μοιάζει με ανάκριση.
3. “Εντάξει ρε κουμπάρε” → “Εντάξει φίλε μου.”
Ευγενικό, αλλά χωρίς ψυχή. Το “ρε κουμπάρε” είναι στάση ζωής.
4. “Εν να φάεις ξύλο!” → “Θα σε δείρω!”
Χάνει όλο το δράμα και το χιούμορ.
5. “Εν ψυχρούα” → “Κάνει λίγο κρύο.”
Όχι. Δεν κάνει λίγο. Εν ψυχρούα τζαι εν να ππέσω..
6. “Έσιει κίνηση” → “Υπάρχει κίνηση.”
Σαν να μιλάει GPS, όχι Κύπριος.
7. “Έλα δαμέ” → “Έλα εδώ.”
Λες και είμαστε σε αρχαιολογικό ντοκιμαντέρ.
8. “Εννά πάμεν να φάμεν τζι εντάξει;” → “Θα πάμε να φάμε, εντάξει;”
Ακούγεται λες και κανονίζεις meeting, όχι ταβέρνα στο χωριό.
9. “Εννά πάω πεζί / Εννά πάω με τα πόθκια” → “Θα πάω με τα πόδια.”
10. “Α μωρό μου, μάνα μου” → “Αχ μωρό μου.”
Και πού είναι το δράμα, το πάθος, η υπερβολή;
Κατερίνα Χριστοφή